ilginç

cümlelerimi özenle seçip, kırmadan olurunu anlattıklarım bana ahkamlar kesiyordu. 

ilginç.

küllük

eski günlerdeki gibi bir amacımız olsun istemiştim  hayattan ve her şeye rağmen bunun için konuşma çabasına girmiştim onunla. bu bize bir nefes aldıracak, umut verecekti. bir şeylere asılmam için vesile olacaktı. kastettiğim benim isteklerim olsun değildi. dediğinin aksine bencil, nankör ya da kadir kıymet bilmez insan değildim, olmadım da. olmam da.

yıllardır kendimi anlatmak için çabaladım: çok ağladım, çok kırıldım, çok güldüm, çok mutlu oldum bir o kadar umutsuzlukla doldum. insanız dedim hep insan olmaktan bunlar... ama olsun dedim be ne olabilir ki? kendimi yeniledim, yenilendim. üstelik bu çok zor ayrıca da oldukça manyakça biliyor musunuz? karşınızdakine kendinizi açtığınız ve o her şeyinizi bilirken açılan yerleriniz sürekli tarafınca kanatılıyor ve siz onu daha çok seviyor, bağlanıyor, inanıyorsunuz. fakat yaralarım sardığım yerlerden kanıyor, kanıyor, kanıyor... her defasında büyük kan kayıpları yaşar oldum inandığım yerlerimden ve yüreğimden. sargı bezlerim yetmiyor artık.

bugünse anlaşılmak isteğimden vaz geçmiş oldum. eskisi gibi burnum sızlamıyor, boğazım düğümlenmiyor. 

büyüyor muyum? 

yoksa bir küllükle yüreğimdeki o büyük sevginin kaybından mı korkuyorum?

dilek

oyuna kaldığı yerden aynı heyecanla devam eden çocuğun umudunu diliyorum. onun gibi sevebilmek, onun gibi zamanımı dolu dolu geçirmek istiyorum. 

tam bunları yazarken o güzelim çocuk oluyorum. 

yollar ne güzel..

bencil

" yazmak iyi eder çünkü her şeyi"

belki öyle belki değil bilmiyorum ama ne zaman yalnızlık burnumu sızlatsa sana koşuyorum sevgili blog. bencil bir arkadaş modeli gibiyim değil mi? : mutluluklarını yaşarken  hiç sesini soluğunu çıkarmayan ama mutsuzluklarında deli gibi arkadaşını arayan tiplerden... aslında böyle değildim ben. bunu da uzun uzun dertleşiriz belki...

ucuz uçak bileti

çocukluğumdan beri isterim farklı coğrafyalarda bambaşka sokaklarda dolaşmayı: kahve içeceğim yeri ararken kaybolmayı... çat pat ingilizcemle birisine yol sorup onu yarım yamalak anlayıp da kahve içeceğim mekanı bulduğumu sanmayı, belki birileri ile arkadaş olabilmeyi. çocukken hayal kurabilmek cidden hayal kurabilmek oluyor: bir kere dünyaları yerinde oynatabileceğine inanıyorsun. güçlüsün hem de herkesten güçlüsün. ülke ülke gezme hayallerimi kimi zaman bisikletin üstünde kimi zaman trenle bazen yürüyerek diye hayal etmiştim. bununla ilgili kitaplar okudum, filmler izledim, rotalar yaptım kendime hatta. büyüdükçe de anlattım insanlara hayallerimi hem de aynı heyecan ve inançla. sonraları en sevdiklerimin dahi beni geçiştirişlerini izledim, bana saygı duymayışlarını ve saçmaladığımı hissettirdiler. (insanlar sevdiklerine neden acımasızdır ki?) böyle hayalleri olmayanların benim hayallerimi yapabildiklerini gördüm, görüyorum. şimdi onların gezdikleri sokakları ben dinliyorum, izliyorum ama içim nasıl da buruk... 

neye göre kime göre bilmiyorum ama ucuz uçak bileti diye bir şey varsa umarım çıkar karşımıza...

çözüm

"...

masadan eksiliyor dostlar

..."

okuldan çıkıp eve varmadan "gel bir kahve içelim be" diyeceğim kimsem kalmadı. ilk zamanlar bu duruma içerledim yalan yok. sonraları umursamamaya başladım belki mecburiyetten belki kendi kabuğumda yaşıyor olmanın keyfine varmaktan. problem çözmek benim için pek de zor değil: günlük kahve içme miktarımı artırarak çözüme ulaştım. zira içilen sek kahveler hem kendime hem de kendimce sevdiklerimeydi. onlar için sek kahveler dolup taşarken fincanlarımdan anlayamadığım bir şey oluyor :neden gözlerinin içine bakarak umutlarını, hüzünlerini dinlediğim insanların bana aynısını yapamadıkları... 

zamanlar sonrasına

 iki bilemedin üç yıl için yapacaklarıma dair konuşmam bile hazır. çok hazırım, heyecanlıyım zamanlar sonrası için..

izlemek

ah... kurduğum hayallerin hep başkaları tarafından yaşandığını izliyorum usul usul... boğazıma bir şey yüreğime de öküz oturuyor adeta. kıskanmak değil içimde beliren bu şey. bu çok başka bir durum sanki haksızlığa uğramak gibi belki kandırılmak gibi... 

analar ve kızları

mucizeler üzerine söyleştiğimiz günler de konu dönüp dolaşıp çocuklarımıza geliyor. umay 4 yaşa doğru yol alırken, aslı'nın mucizesi hayatlarımıza ortak olmak için hazırlıklar yapıyor. umay, yazın onunla denize girip, kumdan kale kuracağını hayal ederken bizler bir yandan pişik kremleri konuşuyoruz :) 

gece yürüyüşleri, iyot kokusu, endişeler, umutlar, hayal edişler...

analar ve kızlarına kaldırıyorum bugün çay bardağımı.

anakara -bir-

hadi çıkalım bir şeyler yapalım diyeceğimiz arkadaşlıkların özlemini çekiyoruz. belki de anakara benim için bu yüzden kıymetli ve özlemli. geçen sevgili ile anakara üzerine konuşurken "konur sokak" tan geçerken bir kese kağıdında az kestane alırız, sıcağında biraz ısınır sonra kestaneleri gömeriz dedim. gülüştük. 

dört kez anlaşılmamak üzerine

 aynı sokağı dört kere dönüp dolaşırken konuştuğumuzdan olsa gerek, anlaşıldığımı sanmıştım. elbette yanılmışım zira hiç anlaşılmamışım. 

öyleyse 

"uzanıp kendi yanaklarımdan öpüyorum"

Bobo

çok kahve az da çay içtim. herkes uyuyordu ben ödev yaptım, sabah okul var ve uyusaydım uyanmama üç buçuk saat olacaktı. olamadı.

özledim. çok özledim. anakara'da geçen günlerde konuştuklarımızı, yazdıklarımızı anımsadım. tuttuğum günlüklere bakmıştım cuma günü. üzülmüşüm çok üzülmüşüm ve dönmüşüm beni üzenlerden acıyan yerlerime merhem olmalarını ummuşum. işin ilginç yanı bana merhem yine onlar olmuş. 

çalışma masamda bir sinek geziyor şimdi. 

isterdim ki şu saat kaç olursa olsun uyumayalım, oturalım konuşalım: olmayanlardan, özlemlerden, hayal kırıklıklarından. konuşalım, konuşalım ki tükensin kalbi acıtan şeyler. sonra hayal kurmaya gelsin sıra...

ben bunları yazarken "Jehan Barbur-Naz Barı" çalıyordu usuldan. sinek etrafımda uçuyordu. herkes uyuyordu. bugün cunda'dan Umay'a aldığımız kedi figürü bana bakıyordu. söylemedim değil mi kızım kedi figürünün ismini "Bobo" koydu. 

 günlüklerce içimi döküyorum. geçmiyor. kendimden kaçamadığım. üstünü örttüğüm her ne varsa gelip buluyor beni. 

anlatılmıyor. ya da anlatamıyorum...

arsızca özlemek üzerine

sosyal medyada gezinirken "Anakara" içerikli sayfalarda buldum kendimi. boğazımda hafif bir kaşıntı, burnumda minik bir sızlama hissettim. yine çok özledim Anakara'yı. dersaneden çıkıp karanfil'de dolaştığım günler, dolmuşa binmek için kızılay'dan sıhhıye'ye yürüdüğüm akşamlar, hiçbir sebep yokken bestekar'dan tunalı'ya aylak aylak gezindiğim vakitler... bunca özerk olmadığım daha tıfıl hallerimde kardeşimle mahallenin ara sokaklarında gezindiğimiz; kimi zaman tek kale maç organize edip frikikleri kimin atacağına dair ettiğimiz kavgalar kimi zaman da sabah ezanı uyanıp bisikletlere atlayıp da fileli potanın olduğu basketbol sahasında yaptığımız 2-2 maçlar...

abla dedim, ben Anakara'yı çok özledim. özlemişsindir tabi, ben de çocukluğumu özledim dedi. haklıydı. belki de özlediğimiz şehirler değildi: özlediğimiz "çocukluğumuz"du. çocukluk, kurabildiğimiz sınırsız hayal ve hayalleri gerçek edebilme inancımızın da sınırsızlığıydı. büyüdükçe bu inançtan yavaş yavaş vaz geçirilmeye yönlendiriliyoruz. ve özlem iyice arsızlaşıyor.

sisleri dağıtanlar

umay ve sevgili'm (en çok da umay) içimdeki sisleri dağıtabiliyor. nasıl öyle olmasın ki, küçücük elleri kocaman bir gülüşü var kızımızın. son zamanlarda bize sarılarak uyuması da cabası.

tek başıma olsaydım ışığı, perdeyi kapatıp öylece yatardım. uyurdum, uyanırdım belki bir cigara yakar sonra tekrar uyur, uyanırdım. içim çok tuhaf, boşluğa bakıp durmak ihtiyacı duyuyorum sürekli. çok unutkanım ve hiç bu kadar unutmamıştım kendimi sanki. 

direnmemi sağlıyor ruhumun iki yanı.

yoruluyorum.

direniyorum.

düşüyorum.

kalkıyorum.

endişeleniyorum.

gözlerim dolu dolu gülüyorum.

yeni

kütüphanemden yeni bir kitap seçip, defterime bir şeyler yazarak kendimi yatıştırmaya çalıştım. insanın içine söz geçirmesi başka türlü mümkün olmuyordu.