olabilir

belki de ihtiyacımız olan tek şey bir karavandı sevgili :)

mutsuzum.

ve mutsuzluğa da varız evet..

bilmiyorum

çocuklar içlerine zarar verme isteğini almışlarsa, yetişkinlerin art niyetli olmasını neden garipseyelim ki? kafamdaki düşünceler ruhumu kemiriyor. hep iyi bir dinleyici oldum fakat hiç dinlenmedim. şu an farkındayım kompozisyon kurallarından koparcasına yazıyorum. paragrafı bozan cümleyi sorsalar "hepsi" denilebilir. öylesine alakasız içim, dışım. kitap okumayı azalttım, zincirleri bağlayan sayfalardı, evet.. bir yerinden başlamalıyım. ne vakit? nerede? bilmiyorum.

ses veriyorum

yazıyorum.
durmamacasına yazıyorum.

"...

yüreğim dağ başında unutulmuş vakur bir bayrak yırtılırcasına

bir kutup yıldızı bir ben bir dinmeyen ağrılarım

çiftleşen kuşların böceklerin insanların yalnızlığı

ve müthiş ağlamak istiyorum"

H.H. Korkmazgil

ağlıyorum da.

tahribat

31 yaşıma girmeye saatler kala...
mutlu etmek adına önce mutsuz etmek nedir? bir tür işkence yöntemi belki de... halbuki beni ehlileştirmenin yolunun bu olmadığını anlatmıştım defalarca. o güzelim duygular bir kenara gidiyor sadece öfke hissediyorum. sonrasında sinirlenince titreyen elim-ayağım beynime hükmediyor, evet, bunu atlatabiliyorum. onlardan oluyorum bir süre ve bitiyor.

"benden bir uyumsuz yaratmayı

nasıl başardınız

benden sizden biri yaratmayı

nasıl başardınız"

peki ya yüreğime hükmederse öfkem?
tahribatı çok kuvvetli olacaktır, biliyorum. tanıyorum kendimi...

"benden bir ruhsuz yaratmayı

nasıl başardınız

benden bir hissiz yaratmayı

nasıl başardınız"

özür

kendime ayıramadığım zamanlar, özür dilerim.

yer-gök

ne çok değişiyorum bu ara belki de kötü biri olmak yolunda ilerliyorum. 

belki umut etmekten yoruldum.

diyorum ki bazen "ya ben ne yapıyorum sahi?" gerçi bunu bazen demiyorum çoğu kez diyorum. ya da hep diyorum. ah..

ben ne yapıyorum?

kendim olmaktan vazgeçtim sanırım. topluma uyum sağlamak adına başka biri olurken kendimden uzaklaşıyorum. kendimi tanıyamıyorum. yoruldum. sokaklar içime basıyor. halbuki "sokağın tavanı kadar" severdim iyot kokusunu.

nefesim, sesim, ruhum nerede?

ve bütün duygularım size sesleniyorum. beni çok yordunuz. yerle-gök arasında usul usul gezinmek varken ya yerin dibinde ya da göğün üstündeyim. bir an kendimi yara bere içinde buluyorum, üstüm başım kanıyor, canım acıyor be. ya da çok yukarıdayım, o sevdiğim bulutların üzerine donuyorum, çok üşüyorum, nefessiz kalıyorum.

kendime hayal kırıklıkları yaşatıyorum. 

kurmadığım, kuramadığım

hayallerin çöküntüleri.

yarın olacak bulutların üstünden yere çakılacağım,

ağzım, burnum hep kanayacak. çok kanayacak.

herkesin herkesi yolda bırakabilme ihtimali beni mahvediyor. evet, bunun adı keder.

umudun içinde keder bulmak zorunda olmamalıydım.

içim konuşuyor, içim sohbet ediyor:

kimle?

benle mi?

"içimden -yine- şehirler geçiyor"özlemini duyduğum bir yerlerdeyim.

-hayır, havanın kasvetli olması değil bunların sebebi.

ne eksik ki? 

ben şükürsüz biri olmadım hiç. 

ben neyim?

ben neredeyim?

sessizleşiyorum.

çok korkuyorum. kederimin büyümesinden ödüm kopuyor.
canım acıyor..

mutluluklarım da kederlerim kadar büyük oluyor.
çocuklar sınav oluyor, yalnızım. öğretmenler odasında yalnızım. 4.40'da eve gideceğim, sokaklar boyu yalnızım. evde de yalnızlığı hissedince, ölüyorum. tut ellerimi, tut beni.. ne olur..Allah'ım yardım et. 

keşfedecek bir şey mi yok? 

umut, hayal?

benim hayallerim uzaklardı, kötü mü bu?

geceleri seviyorum çünkü uyuyamayanlar hep yalnız. 

sabah olacak...

diyorum ki çalış, sevmeye çalış.

olmuyor.

en ufak bir sorunda canım sıkılıyor. kendimi iyi edemiyorum, kendimi sevemiyorum. kendimle bile yalnızım. sanırım güzel ölebilirim ben. gözlerimi kapatıyorum, duvarlar geliyor üzerime, yumruklarken düşünüyorum kendimi duvarları. gücüm yetmiyor. yetemiyorum. yetersizim belki de? bunu anlatamam insanlara ayıpsarlar beni? ah toplum, ah kurallar, ah başkaları...dertleşemiyorum.

zaman çok hızlı, ben aynı yerdeyim. elde ettiklerime bin şükür ama hayallerimin uçuşunu izliyorum. uçurtmayı vuruyorlar lan. baksanıza tellere takıldı işte..

konuşabilmek istiyorum, sesimi duyurabilmek... kötü biri olmadığımı anlasınlar istiyorum. beni dinlesinler istiyorum be! 

sanki ben konuşunca herkes kaçacak gibi.

sus diyorum sus.

ispanyol meyhanesindeki abla söyleme o çığlık çığlığa şarkıyı, bu keder bana çok fazla..