yer-gök

ne çok değişiyorum bu ara belki de kötü biri olmak yolunda ilerliyorum. 

belki umut etmekten yoruldum.

diyorum ki bazen "ya ben ne yapıyorum sahi?" gerçi bunu bazen demiyorum çoğu kez diyorum. ya da hep diyorum. ah..

ben ne yapıyorum?

kendim olmaktan vazgeçtim sanırım. topluma uyum sağlamak adına başka biri olurken kendimden uzaklaşıyorum. kendimi tanıyamıyorum. yoruldum. sokaklar içime basıyor. halbuki "sokağın tavanı kadar" severdim iyot kokusunu.

nefesim, sesim, ruhum nerede?

ve bütün duygularım size sesleniyorum. beni çok yordunuz. yerle-gök arasında usul usul gezinmek varken ya yerin dibinde ya da göğün üstündeyim. bir an kendimi yara bere içinde buluyorum, üstüm başım kanıyor, canım acıyor be. ya da çok yukarıdayım, o sevdiğim bulutların üzerine donuyorum, çok üşüyorum, nefessiz kalıyorum.

kendime hayal kırıklıkları yaşatıyorum. 

kurmadığım, kuramadığım

hayallerin çöküntüleri.

yarın olacak bulutların üstünden yere çakılacağım,

ağzım, burnum hep kanayacak. çok kanayacak.

herkesin herkesi yolda bırakabilme ihtimali beni mahvediyor. evet, bunun adı keder.

umudun içinde keder bulmak zorunda olmamalıydım.

içim konuşuyor, içim sohbet ediyor:

kimle?

benle mi?

"içimden -yine- şehirler geçiyor"özlemini duyduğum bir yerlerdeyim.

-hayır, havanın kasvetli olması değil bunların sebebi.

ne eksik ki? 

ben şükürsüz biri olmadım hiç. 

ben neyim?

ben neredeyim?

sessizleşiyorum.

çok korkuyorum. kederimin büyümesinden ödüm kopuyor.
canım acıyor..

mutluluklarım da kederlerim kadar büyük oluyor.
çocuklar sınav oluyor, yalnızım. öğretmenler odasında yalnızım. 4.40'da eve gideceğim, sokaklar boyu yalnızım. evde de yalnızlığı hissedince, ölüyorum. tut ellerimi, tut beni.. ne olur..Allah'ım yardım et. 

keşfedecek bir şey mi yok? 

umut, hayal?

benim hayallerim uzaklardı, kötü mü bu?

geceleri seviyorum çünkü uyuyamayanlar hep yalnız. 

sabah olacak...

diyorum ki çalış, sevmeye çalış.

olmuyor.

en ufak bir sorunda canım sıkılıyor. kendimi iyi edemiyorum, kendimi sevemiyorum. kendimle bile yalnızım. sanırım güzel ölebilirim ben. gözlerimi kapatıyorum, duvarlar geliyor üzerime, yumruklarken düşünüyorum kendimi duvarları. gücüm yetmiyor. yetemiyorum. yetersizim belki de? bunu anlatamam insanlara ayıpsarlar beni? ah toplum, ah kurallar, ah başkaları...dertleşemiyorum.

zaman çok hızlı, ben aynı yerdeyim. elde ettiklerime bin şükür ama hayallerimin uçuşunu izliyorum. uçurtmayı vuruyorlar lan. baksanıza tellere takıldı işte..

konuşabilmek istiyorum, sesimi duyurabilmek... kötü biri olmadığımı anlasınlar istiyorum. beni dinlesinler istiyorum be! 

sanki ben konuşunca herkes kaçacak gibi.

sus diyorum sus.

ispanyol meyhanesindeki abla söyleme o çığlık çığlığa şarkıyı, bu keder bana çok fazla..