 |
| fotoğraf: benim değil, keşke benim olsaydı. |
anlamıyorum insanları, hele ki denizi görünce heyecanlanmayanları. anakara'da deniz özlemi çekip, sokaklar boyu yürürken herhangi bir yokuşun en tepesinin ardında deniz varmışçasına hızlı adımlarla beşevlerden seymenler parkına varan ben, anlamıyorum işte olanı biteni. eylülden beri denizi olan memlekette yaşayan ben her sokakta başka bir kıyı görebiliyorum, bambaşka bir ülke gibi. bitmiyor heyecanım benim. sanırım ölümüm maviden olacak. hayalleri küçük olanları da anlamıyorum. ege'ye bakınca insan atlas okyanusunu düşlemiyorsa eğer; içmesin o cigarayı rakıya katık edip zira yazıktır, günahtır, heba edilendir o cigara.
inanın sırt çantasının kerametine, kayığın büyüsüne, çocukların güzelliğine. ve çocuklarını öldüren bu ülkeye bir çare düşünün. ama n'olur hızlı hızlı bulun çareleri.
şiirler okuyun; adamları, kadınları anlatan. aşkı bulup bulup yitirmiş şairleri anlayın. en çok da ülkesini seven insanlara yakılmış türküleri mırıldanın.
...
bir şey yapın,
iyi değil bu aralar buralar.
