Kasım 25, 2012

çentik

ben bundan hep dert yanıyorum. hatta arıyorum, bakıyorum soruyorum kendime var mıdır bir hayır diye de bulamıyorum. insanlar şu gri anakara'ya gidip gelirken, bu şehir usuldan değişirken, birileri hayallerine kavuşurken; ben neden aynı yerdeyim? ben neden hep arkalarda bir yerde seyirciyim? 

beklemek:
insanın kişiliğinden çalıyor. umudundan eksiltiyor. özlemini büyütüyor. boğazına oturuyor bir düğüm, bir daha da gitmiyor. 
beklemenin de şanslısı, duvara çentik atılan cinsi olmalı. geriye sayabilmelisin. zira belirsizlik kötü. boğucu.

ne yapalım?
yine aynısından yapsın bu sek kahve bir şarkı tutsun.

Hiç yorum yok: