her gün birilerine yeniliyoruz, durup dururken pes ediyoruz. bunun suçlusu kendimizden başkası değil ki. birilerine ayıp olacak, aman o adam ne der, hele şu teyze kötü kötü bakar ben bunu yaparsam diyerekten başlıyor yenilgiler. işin trajik yanı, belli bir saygı kisvesine sokaraktan yapıyoruz tüm bunları.
ne kötü; başkaları tarafından garipsenmektense kendimize yabancılaşmayı seçiyoruz; yapmak istediklerimizi zihnimizin bir köşesine sıkı sıkıya bağlıyoruz, sonra uçurtmaları gökyüzüne salamıyoruz ya da kayıkları yüzdüremiyoruz...
ben mi? benim bir sürü uçurtmam bir sürü kayığım var ama öylece duruyorlar, uçmaz ya da yüzmez değiller ama şimdilik duruyorlar..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder