umay ve sevgili'm (en çok da umay) içimdeki sisleri dağıtabiliyor. nasıl öyle olmasın ki, küçücük elleri kocaman bir gülüşü var kızımızın. son zamanlarda bize sarılarak uyuması da cabası.
tek başıma olsaydım ışığı, perdeyi kapatıp öylece yatardım. uyurdum, uyanırdım belki bir cigara yakar sonra tekrar uyur, uyanırdım. içim çok tuhaf, boşluğa bakıp durmak ihtiyacı duyuyorum sürekli. çok unutkanım ve hiç bu kadar unutmamıştım kendimi sanki.
direnmemi sağlıyor ruhumun iki yanı.
yoruluyorum.
direniyorum.
düşüyorum.
kalkıyorum.
endişeleniyorum.
gözlerim dolu dolu gülüyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder