Mayıs 10, 2012

üzmek.

kimseleri üzmeden kendimce üzülmenin yolunu bulmak üzereyim. kimseye belli etmeden, çıplak ayakla şıpır şıpır denizde yürürcesine olacak bu, az kaldı. kimseyi üzmeyeceğim. benim için üzülmeyecek kimse. ben usul usul içimde halledeceğim. çok yoruldum, içimi anlatamamaktan. kurduğum yüzlerce cümlenin yanlış anlaşılmasından çok yoruldum. güzel bir hayat düşlemenin neresi yanlış? herkes gibi olmak istememenin ayıplanacak yanı neresi? bunlar cevapları olmayan sorular sanırım. 

bir meydana çıkıp tüm dünyaya bağırmak gerekir sessizce, uçurtmaların çok güzel olduklarını ve onların şerefine iki kadeh rakı içmenin yanlış olmadığını. 
ama bizlere her zaman başka öncelikler sunuldu, bizimkiler sorulmadan.
usulca, sessizce üzülmek vaktidir, kimseyi üzmeden.

Hiç yorum yok: