ne acayip bir kelime. sanırım bana ait değil, ben de olmayan bir şey bu. ya da kimsenin bana yakıştıramadığı. insanlar sinirlenir, bağırırlar, hatta vurur kapıyı giderler. ama kimse bir şey demez ki, çünkü onun kişiliği oymuş, sinirlenince gözü bir şey görmezmiş. alttan almak gerekir tabi böyle olunca, onun kişiliği ödüllendirilmelidir. oysa ki ben kavga ederken dahi gözüm herşeyi görür, dikkat ederim, bağırmam çok, vurup kapıyı gitmem. ama hep ayıp ederim. hep karşı tarafı üzen ben olurum. çünkü onların kişiliği var, kişilikli insanlar üzülür. ama ben üzerim, hep. oysa ki bilmezler, ben hep daha çok üzüldüm.
beni hep koruduklarını, düşündüklerini söyleyen insanların beni en çok üzenler olmalarını anlayamadım. beni anlayamamalarını hiç bir şeye yoramadım. bunu dile getirdim ama sanıyorum ki ciddiye alınmadım. bazen düşünüyorum eğer kapıları vurabilseydim, en ağır lafları edebilseydim sevdiklerime, bağırabilseydim o vakit beni kimse üzmek istemezdi. o zaman güçlü olurdum, oysa ki ben bunlar yerine içimde söyleyeceğim tonlarca cümle ağlamayı seçiyorum.
anakara böyle zamanlarda yanımda olmuyor, nedense en yanıbaşımda olması gereken vakitler de hiç beni sevemedi sokakları. anlamıyorum. neden sözleşmişçesine sevdiklerim bana karşı direniyor? ya da ben mi?
7 yorum:
ne hoş bi bilinç akışı.. anlatılandan bağımsız..
bazen hiç tanımadıgın yanındadır blirmisin ?
tanımadığımın yanımda olmasından öylesine mutluluk duydum ki. uzun uzun sohbetler yapmışçasına sevindim. sağol.
İnsanlar sandığımızdan daha benciller gerçekten. İstedikleri şekilde olsun her şey diye bunları kişilik kılıfına sokmaya da isteklerini başkalarında dayatmaya da gayet müsaitler :/
bizler öyle değilizdir değil mi? yani farkında olmadan da olsa onlar gibi yapmıyoruzdur değil mi?
bilmem ki insanız sonuçta her şeyi mükemmel yaptığımız söylenemez illa hatalarımız vardır ama en azından onlar gibi yapmamaya çalıştığımız kesin.
hem yazı yazan insanlar biraz daha iyi kimseler olabilir :)
tabi ki de :) bitmesin hiç mürekkebin ;)
Yorum Gönder