eski günlerdeki gibi bir amacımız olsun istemiştim hayattan ve her şeye rağmen bunun için konuşma çabasına girmiştim onunla. bu bize bir nefes aldıracak, umut verecekti. bir şeylere asılmam için vesile olacaktı. kastettiğim benim isteklerim olsun değildi. dediğinin aksine bencil, nankör ya da kadir kıymet bilmez insan değildim, olmadım da. olmam da.
yıllardır kendimi anlatmak için çabaladım: çok ağladım, çok kırıldım, çok güldüm, çok mutlu oldum bir o kadar umutsuzlukla doldum. insanız dedim hep insan olmaktan bunlar... ama olsun dedim be ne olabilir ki? kendimi yeniledim, yenilendim. üstelik bu çok zor ayrıca da oldukça manyakça biliyor musunuz? karşınızdakine kendinizi açtığınız ve o her şeyinizi bilirken açılan yerleriniz sürekli tarafınca kanatılıyor ve siz onu daha çok seviyor, bağlanıyor, inanıyorsunuz. fakat yaralarım sardığım yerlerden kanıyor, kanıyor, kanıyor... her defasında büyük kan kayıpları yaşar oldum inandığım yerlerimden ve yüreğimden. sargı bezlerim yetmiyor artık.
bugünse anlaşılmak isteğimden vaz geçmiş oldum. eskisi gibi burnum sızlamıyor, boğazım düğümlenmiyor.
büyüyor muyum?
yoksa bir küllükle yüreğimdeki o büyük sevginin kaybından mı korkuyorum?
